Ina Rouwenhorst (70) stopt nu écht bij VC Zwolle Topvolleybal

Ina na afloop van afgelopen seizoen heb je besloten te stoppen bij VC Zwolle Topvolleybal, hoe bevalt je pensioen?

“Ja het bevalt uitstekend, ik kan nu allemaal dingen doen die ik leuk vind. Daarnaast blijft volleybal wel een onderdeel van mijn leven, ik blijf ze uiteraard volgen als de competitie na de zomer weer opstart. Ik had natuurlijk al voor mezelf besloten dat afgelopen jaar echt mijn laatste jaar zou zijn. Dan groei je ook wel naar dat moment toe en dan is het mooi geweest.”

Je bent al eens eerder met pensioen gegaan, waarom ben je toen weer teruggekomen?

“Omdat ze me vroegen, haha. Nee, dat was in corona tijd. Ze wilden toen graag iemand in een ‘senior’-rol. Als de meiden iets kwijt wilden konden ze bij mij terecht. Daarnaast vonden ze het ook wel fijn dat ik, als vrouw, in de staf zat. Die bestond verder namelijk alleen maar uit mannen, dus een vrouw erbij werd wel gewaardeerd. Daarnaast kon ik ook altijd invallen als assistent-trainer. Ik had dus een behoorlijk vrije rol in de staf. Die rol heb ik toen nog twee jaar ingevuld. Maar nu komt er een nieuwe staf en zal ik het mooi vanaf de zijlijn aanschouwen.”

Over de nieuwe staf gesproken, heb je vertrouwen in de staf en het team voor de komende jaren?

“Jazeker, Pascal Veneman is doorgeschoven naar de positie van hoofdtrainer. Daar heb ik heel goed mee gewerkt dus daar heb ik grenzeloos vertrouwen in. Assistent Wilfried Groothuis is natuurlijk een oude bekende, die kent de club goed en heeft veel ervaring. Ook is Sven de Vries aan de staf toegevoegd, die ken ik persoonlijk niet. Maar ik denk dat het best goed is om ook nieuw bloed toe te voegen. Vaak hebben die toch een frisse blik op het spel. Het team blijft ook van hoog niveau. Ik heb er alle vertrouwen dat volgend seizoen een mooi jaar wordt.”

Je loopt al enorm lang in de volleybalwereld rond, wat zijn de grootste verschillen tussen toen en nu?

“Klopt, ik ben toen ik 15 jaar was op de middelbare school met de sport in aanraking gekomen via de gymdocent. Als ik dan dié tijd vergelijk met hoe de sport nu wordt beleefd is compleet anders. Alleen al de voorbereiding is anders. Toen ik speelde trainden we maximaal drie keer in de week. Dan hadden we één trainer die de training leidde. Nu trainen die meiden tot vijf keer in de week, met speciale krachttraining erbij in. Er staat altijd een fysio klaar. Dat kenden we in onze tijd allemaal niet. Ook de vloer waarop wordt gespeeld heeft ontwikkelingen doorgemaakt, die zijn nu een stuk ‘zachter’. In mijn leven is ook nog de puntentelling veranderd. Heel veel verschil dus. De sport is wat dat betreft een stuk professioneler geworden. De data die wordt gebruikt om optimaal te presteren. Maar ook het spel zelf qua tactiek, als de hele begeleiding eromheen is tegenwoordig top voor elkaar.”

Je hebt bij de laatste competitiewedstrijd een prachtig afscheid gehad, hoe kijk je daarop terug?

“Het afscheid was echt geweldig. Ik wist nergens van. Ik was met de wedstrijd bezig, en ik zag ineens allemaal familie en vrienden op de tribune zitten. Na de wedstrijd kwam er een grote stoel op het veld waar ik op mocht zitten. Toen kreeg ik de zilveren bondspeld uitgedeeld. Ook ben ik ‘lid voor het leven’ geworden van de club. Ik ben er nog twee dagen beduusd van geweest. Dat zal me de rest van m’n leven bijblijven. Het was een geweldig afscheid."

En als ze je toch nog vragen om nog één keertje terugkomen uit je pensioen. Dan zeg jij?

"Nee, nu is het mooi geweest. Je moet de nieuwe generatie ook niet in de weg staan. Dus nee, ik ben nu echt met pensioen.”